Gdy się rodzimy w naszych oczach autorytet mamy lub taty jest tworzony w oparciu o więź psychologiczną. Będąc maluchami mamy wyidealizowany obraz rodziców, ponieważ oprócz cech rzeczywistych przypisują im cechy nieprawdziwe.
Gdy dziecko jest w okresie dojrzewania pojawia się bunt przeciwko autorytetowi rodziców. Od mądrości rodziców zależy czy nie nadużywają autorytetu.
Jednak u nastolatków z zespołem Aspergera nie występuje negowanie autorytów. Sprzeciw u dzieci z ZA zależy od tego czy dorośli nadużywają władzy , nie wywiązują się z obowiązków lub nie spełniają oczekiwań.
Rodzice nastolatków nie powinni walczyć o wpływy , gdyż powoduje to negatywne skutki ,ponieważ w wychowaniu powinni brać wspólnie oraz całościowo oboje rodziców. Należy również pamiętać by przekazywane przez nas treści nie były ze sobą sprzeczne , powinniśmy również brać pod uwagę autorytet i wartości wyznawane przez kolegów. Kontrola rodzicielska jest w tej sytuacji bardzo ważna, lecz nie zapominajmy, jak duży wpływ na rozwój sfery społecznej dziecka mają rówieśnicy.
W czasie gdy sfera społeczna się rozwija w okresie dojrzewania , dziecko podejmuje także pierwsze próby zrozumienia sensu życia. Dla dziecka z ZA jest to utrudnienie gdyż, to właśnie w nich istnieje ograniczona możliwość posługiwania się pojęciami abstrakcyjnymi, przez co jest utrudnione wyobrażenie własnej przyszłości. Wywołuje to u dziecka stan frustracji, którego nie powinniśmy pogłębiać sprzecznymi informacjami dostarczanymi przez grupy wychowawców, ponieważ może to prowadzić do większych problemów.
Trudną chwilą w życiu rodziców , jest moment gdy młodzieniec wymyka się spod kontroli rodziców, gdy zauważa że sam potrafi zadbać o swoje potrzeby.
Władza nadmiernie używana przez rodziców prowadzi do buntu dziecka , złości oraz gniewu, co skutkuje kłamstwami oraz zamykaniem się w sobie. W dalszej perspektywie prowadzi to do ucieczki w marzenia , oraz wycofaniem z trudnych zadań. Jest to istotne gdyż dziecko z ZA boi się wielu rzeczy oraz trudno mu uwierzyć we własne możliwości, dlatego biedzie wątpić we własne siły.
Każde dziecko potrzebuje autorytetów, by ułatwić sobie stworzenie autonomii a także właściwego systemu wartości. Jeżeli dziecko nie utraciło zaufania do rodziców oraz są dla niego autorytetem, mogą go nauczyć między innymi wypełniania obowiązków, podejmowania się trudnych zadań, radości z sukcesów i wyciągania wniosków z niepowodzeń. Równocześnie pomoże to także wykształcić normy moralne i dopiero na bazie powyższych – korzystać z przysługiwanych praw.
Ponadto swoją postawą rodzic pokazuje młodzieńcowi, w jaki sposób powinien budować swój autorytet wśród rówieśników, oraz następnie gdy będzie dorosły.
Okres dojrzewania to oprócz tego że to czas w którym młody człowiek odczuwa silną potrzebę identyfikacji, to także okres w którym dziecko szuka odpowiedzi na pytanie o sens życia , dlatego każda osoba która jest autorytetem odgrywa tu bardzo ważną rolę w rozwoju psychicznym.
