Depresja może występować zarówno u dorosłych jak i u dzieci. Mimo iż powszechnie częściej wspomina się o jej występowaniu u dorosłych, to jest ona bardziej drażliwa u dzieci , częściej również dzieci skarżą się na objawy fizyczne. Szacuje się, iż występuje ona u 2% dzieci do 12 roku życia wraz z przedszkolem, a także u 8% młodzieży w wieku 15-18 lat. Nie jest to przejściowy stan przygnębienia lub smutku, gdyż jest ona związana z inną pracą mózgu , co powoduje iż dziecko inaczej myśli oraz działa, oraz utrzymuje się minimum dwa tygodnie. Wśród kryteriów diagnozujących depresją u dzieci wymienia się:
-
zamknięcie w sobie,
-
częsta zmienność nastroju,
-
pogorszenie wyników w nauce,
-
problemy ze snem,
-
nietypowe dla dziecka zachowania agresywne,
-
nietypowe dla wcześniejszego okresu hałaśliwe zachowania,
-
poniżające myśli, poczucie prześladowania,
-
brak energii lub nadmierna ruchliwość,
-
skargi na dolegliwości somatyczne,
-
niechęć do szkoły wręcz fobia szkolna, bunt przeciwko uczeniu się,
-
problemy z apetytem,
Cztery z wymienionych wyżej objawów powinno skłonić rodziców, by udać się z dzieckiem do specjalisty takiego jak lekarz psychiatra lub psycholog.
A jak możemy sami pomóc?
-
Obserwuj uważnie dziecko, wtedy na pewno zauważysz pierwsze niepokojące objawy,
-
Skonsultuj się z lekarzem – on wie, w której chwili leki są niezbędne,
-
Zapewnij dziecku choć kilkudniowy odpoczynek od szkoły, jeżeli to konieczne,
-
Okazuj dziecku wsparcie wraz z zrozumieniem,
-
Dużo rozmawiaj z młodym człowiekiem , ale nie zmuszaj go do zwierzeń,
Inną zaś dolegliwością która może dodatkowo utrudnić wychowanie dziecka z zespołem Aspergera jest mutyzm wybiórczy. Charakteryzuje się on tym, że dziecko potrafi dobrze mówić , lecz w pewnych sytuacjach gdy oczekuje się od niego mówienia milczy. Mutyzm ten może przenosić się również na inne sfery, niewątpliwie jest on związany z niską samooceną dziecka dlatego warto dostrzec każdą pozytywną zmianę oraz pomóc dziecku w osiąganiu najdrobniejszych sukcesów. Prowadząc odpowiednią terapię jesteśmy w stanie dostrzec efekty , jest to jednak proces długotrwały i wymagający od nas codziennej żmudnej pracy.
A więc jak możemy pomóc?
-
Doceniaj każdy najdrobniejszy sukces dziecka,
-
Nie naciskaj na dziecko , by coś powiedziało,
-
Znajd sposób na zmotywowanie młodego człowieka do aktywności,
-
Spróbuj odnaleźć źródło lęku dziecka,
-
Pomagaj dziecku w nawiązywaniu kontaktów towarzyskich,
-
Wypracuj z nauczycielami system sprawdzania wiedzy,
Kolejnym utrudnieniem są tiki. Tiki są to nagłe, gwałtowne ruchy lub skurcze jakiejś części ciała. Możemy probować zatrzymać taki ruch siłą woli , lecz nie na długo , zwykle kończy się to nasileniem. Możemy rozróżnić dwa główne typy tików prostych:
-
wokalne,
-
motoryczne,
Największe utrudnienie sprawiają tiki złożone , które występują przy zaburzeniu takim jak zespół Tourette’a. Jesteśmy wówczas wstanie zaobserwować liczne tiki ruchowe, pojedyncze lub mnogie wokalne, przy czym nie zawsze współwystępują. Wyróżniamy:
-
tiki motoryczne takie jak: podskakiwanie, kucanie, wąchanie, oblizywanie, lizanie ludzi i przedmiotów,
-
tiki wokalne, na przykład: niekontrolowane wypowiadanie ciągów słów, czasem wulgarnych (kopralalia), a także powtarzanie tego , co mówiąinni (echolalia) i wielokrotne powtarzanie własnych słów(palilalia),
Tego rodzaju tiki w zespole Tourette’a występują dłużej niż rok ,prawie codziennie lub z krótkimi przerwami, jednak okresy bezobjawowe nie powinny przekraczać 3 miesięcy, ponadto aby móc rozpoznać zespół Tourette’a objawy powinny występować przed 18 rokiem życia. Zaburzenie to nie jest spowodowane bezpośrednim, fizjologicznym wpływem substancji lub chorobami ośrodkowego układu nerwowego ,jest przyczyną wyraźnego zaburzenia funkcjonowania w społeczeństwie, w szkole , w pracy , a także w innych sferach życia. Gdy zaobserwujemy u naszego dziecka pierwsze objawy należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem. Czasem tiki są efektem ubocznym przyjmowanych przez dziecko leków.
A jak możemy my pomóc?
-
Skontaktuj się z lekarzem by zdiagnozował dziecko i dobrał odpowiednie leki,
-
Zadbaj o terapię dziecka,
-
Okazuj dziecku zrozumienie – jemu także bardzo trudno jest żyć z tikami,
-
Zapoznaj nauczycieli z objawami choroby tikowej – może się to okazać pomocne w integracji dziecka z klasą i zapobiec odrzuceniu,
