Już u sześcioletniego dziecka świadomość bycia innym od rówieśników może wywołać wtórną depresję. Możemy ją zaobserwować na przykład jako surowa samokrytyka bądź wycofanie ze społeczeństwa.
Dziecko wiedząc iż rożni się od reszty , próbuje upodobnić się do rówieśników, lecz często kończy się to niepowodzeniem. Codzienne porażki doprowadzają do myśli że do niczego się nie nadaje , jeżeli w domu rodzice nie potrafią zaakceptować odmienności dziecka, prowadzi to do pogłębienia myśli. W takich sytuacjach młodzieniec przestaje mówić zamykając się w sobie próbując samemu walczyć z myślami. Gdy zauważymy to oraz postawimy sobie za cel odbudowanie u dziecka poczucia własnej wartości , osiągnięcie go może zająć nawet kilka lat. To od postawy najbliższych , ich wrażliwości oraz determinacji zależy , czy cel zostanie osiągnięty. Natomiast stanem odwrotnym do ukrywania myśli i uczuć który także występuje u psób z zespołem Aspergera jest ich uzewnętrznianie. Dzieci wyrażają się często prze gniew oraz arogancję wobec innych, lub mogą nastąpić takie problemy jak uciekanie się do agresji fizycznej.
Gniew jest trzeciorzędną reakcją, na początku odczuwamy smutek z braku zrozumienia naszej sytuacji , następnie strach że nikt już go nie zrozumie, a dopiero trzeci jest gniew. Wybuch gniewu dziecka powinien nam zasygnalizować iż jakaś jego potrzeba jest niezaspokojona, wskazywać to może również że dziecko nie czuje się bezpiecznie.
Powinniśmy wtedy zastanowić się czego dziecko od nas wymaga a także jakie jego potrzeby są niezaspokojone. Z racji iż dziecko nie będzie się czuć bezpiecznie , przez co informacje przekazywane przez nas będą niezrozumiałe oraz sensowne dla niego. Przez co słyszeli że wszystkie porażki są ich winą. U dziecka rodzi się też przekonanie że świat powinien się dostosować do nie, a nie na odwrót. W skrajnych przypadkach dziecko używa przemocy słownej lub fizycznej. Następnym utrudnieniem jest przekonanie dziecka że świat jest ułożony w określony sposób oraz do wielu sytuacji należy się dostosować i przyzwyczaić. Czasem wypracowanie metod to ciągłe poszukiwanie skutecznych środków które mogą działać tydzień, miesiąc lub nie zadziałają nigdy. Nieodzownymi emocjami dziecka są bunt i złość, nie wolno ich jednak tłumić , najlepiej wyładować je skupiając się na kreowaniu swojej pasji. Rolą rodzica nie jest wyeliminowanie złości, lecz wyrażanie jej w konstruktywany sposób.
Dziecko jest bombardowane często agresywnymi reklamami ,filmami czy grami które jako pierwsze są wyznacznikami zachowań. Widząc pewne zachowania w reklamie, filmie czy grze dziecko przyswaja pewne zachowania a następnie je powiela w relacja z innymi.
U dziecka z zespołem Aspergera agresja może wynikać z chęci osiągnięcia jakiegoś celu lub uniknięcia wykonania zadania lub trudności w nawiązaniu komunikowaniu się z innymi ludźmi. Może być również związana z niewłaściwym postępowaniem bliskich terapeutów lub nauczycieli. Powinniśmy jednak pamiętać że agresja nie jest objawem zespołu Aspergera.
Istotny wpływ na zachowanie młodego człowieka ma również grupa rówieśnicza, dziecko najczęściej zachowuje się agresywnie gdy chce zaimponować kolegom. Buntuje się przeciwko dorosłym i normom narzucanych przez nich, by podkreślić ważność swojej osoby , szuka jednocześnie oparcia oraz akceptacji w innych ludziach , a także poczucia bezpieczeństwa w grupie.
Odpowiada agresją na agresję by dorównać innym i zintegrować się z grupą, czuje lęk przed odrzuceniem i ośmieszeniem przez grupę. Robi rzeczy nawet wbrew swoim oczekiwaniombyle w zgodzie z oczekiwaniami grupy, jeżeli jednak grupa zorientuje się jak bardzo dziecku zależy na akceptacji, może to wykorzystać.
Wzory zachowań nabyte w domu zarówno te dobre, jak i złe, są w nas bardzo długo, czasem nawet przez całe życie. W wychowaniu dziecka rola rodziców jest zależna od wielu czynnków takich jak:
-
wykształcenie,
-
kultura osobista,
-
warunki materialne,
-
stosunki interpersonalne,
-
metody wychowawcze,
Duża ilość rodziców i opiekunów stara się bardzo dobrze wypełniać swoje obowiązki wychowawcze , są jednak tacy którzy nie wpływają pozytywnie na swoje dzieci. Należy pamiętać że jeżeli oczekujemy od dziecka jakichś zachowań, to tego samego powinniśmy oczekiwać od siebie.Dorosły podnoszący rękę na dziecko w chwili niemocy oraz stresu pokazuje dziecku że można tak robić w chwili słabości.
Nie dochodzi do przemocy fizycznej wobec dziecka , jeżeli jednak do niej dojdzie to nie udawajmy że nic się nie stało , przyznanie się do błędu nie odbierze nam autorytetu, jest to sygnał dla dziecka oznaczający że nie tylko ono popełnia błędy. Pokazujemy tym dziecku jak wybrnąć z takiej sytuacji.
A więc jak pomóc??
-
Stwórz z dzieckiem kodeks złości,
-
Nagradza młodzieńca za konstruktywne okazywanie złości,
-
Pamiętaj, że wszyscy domownicy powinni przestrzegać zasad,
-
Postępuj konsekwentnie do wszystkich członków rodziny (również w stosunku do siebie),
-
Rozmawiaj z dzieckiem i wyciągaj konsekwencje, dopiero gdy emocje opadną,
